အတၱပရဟိတလုပ္ငန္း
အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းလုိ႔ေခၚၾကတဲ့ “အင္ဂ်ီအို” ေတြ “အိုင္အင္ ဂ်ီအို” ေတြနဲ႔ ကုလသမဂၢအဖြဲ႔အစည္းလို႔ဆုိတဲ့ အဖြဲ႔ေတြအေၾကာင္း မ ၾကာခဏဆိုသလို ေရးခဲ့ပါတယ္။ အခုတေလာေတာ့ ခပ္စိပ္စိပ္ကေလး ကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေတြလည္း ေျဖခဲ့ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အ ေၾကာင္းမသိသူတခ်ဳိ႕က ဘာေၾကာင့္ ဒါေလာက္မ်က္ မုန္းက်ဳိးေနတာ လဲလို႔ ေမးၾကပါတယ္။ “ျမန္မာေတြ ေမ်ာက္ျဖစ္ကုန္မွာစိုးလို႔” လုိ႔ပဲ လုိ တိုရွင္းေျဖေလ့ရွိပါတယ္။
အတုျမင္ အတတ္သင္မွာစိုး
ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်။ ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းသူေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ လူမ်ဳိး မသိမသာနဲ႔ ေမ်ာက္ျဖစ္ေနၾကတာေတာ့ အေတာ္ေလးၾကာေန ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမေျပာခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ကိုယ္တုိင္က ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ေမ်ာက္အျဖစ္လက္ညိႇဳးထုိးျပၿပီး ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းသူ ျဖစ္လာၾကတာမ်ဳိးေတြ တေန႔တျခား မ်ားသထက္ မ်ားလာေနတာေၾကာင့္ ခပ္စိပ္စိပ္ေလး ေျပာေနေရးေနရတာျဖစ္တယ္။ ေစတနာရွင္းသန္႔တဲ့ လူငယ္ေလးေတြ “အတုျမင္ အတတ္သင္” ျဖစ္ကုန္ၾကမွာစိုးလုိ႔ပါ။ တႏွစ္ကို တႀကိမ္ေလာက္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ သတိေပး ေရး သားေနရင္းကေတာင္ တန္႔သြားမယ့္အစား ပိုပိုၿပီး က်ယ္ျပန္႔လာတာေၾကာင့္ ခုလုိ ခပ္စိပ္စိပ္ ေျပာရေရးရတာ ျဖစ္တယ္။
ဘယ္သူ႔မွ အားမကိုးနဲ႔
ဘယ္ထိ အေျခအေနဆုိးတယ္ဆုိတာ ေျပာျပပါမယ္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ ဒီလုိအဖြဲ႔အစည္းေတြ အေၾကာင္းစ ၿပီး ေဝဖန္ေရးသားခဲ့တာ ပထမအႀကိမ္က ကုလသမဂၢနဲ႔ပတ္သက္တာျဖစ္ၿပီး ေနာက္တႀကိမ္ကေတာ့ အိုင္အင္ ဂ်ီအိုတခုနဲ႔ ပတ္သက္တာျဖစ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္က “ဂမ္ဘာရီ” ဆုိတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ႀကီး ျမန္မာ့ႏုိင္ ငံေရးကိစၥ ၾကား၀င္ေျဖရွင္းဖုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လာမယ္ဆုိတုန္းက ျပည္တြင္းျပည္ပ ႏိုင္ငံေရးေလ့လာသူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးဂု႐ုေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီႀကီးေတြက ဂမ္ဘာရီလာမွာကိုပဲ သိၾကားမင္းႀကီး ဆင္းလာသလုိ အူျမဴးေနၾက တာေတြကို ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့အတြက္ ျမန္မာ့ကိစၥကို ျမန္မာေတြ ကိုယ္တုိင္ရွင္းမွရမယ္။ ကုလသမဂၢလည္း မ ကယ္ႏိုင္ဘူး။ အေမရိကန္လည္း မကယ္ႏိုင္ဘူး။ အီးယူလည္း မကယ္ႏိုင္ဘူး။ ဘယ္သူ႔မွ အားမကိုးနဲ႔၊ ကိုယ့္ အားကိုယ္ကိုးၿပီး ကိုယ္ဟာကိုယ္ ေျဖရွင္းၾကလုိ႔ ေရးလုိက္ပါတယ္။
အဲဒီတုန္းကလည္း စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ လူငယ္ေတြက သေဘာက် ေထာက္ခံၾကပါတယ္။
ဆရာေကာင္း တပည့္ေတြ
အဲဒီတုန္းက “ဆရာေရးတာ သိပ္မွန္တာပဲ” တို႔၊ “ေရးတာ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္” တို႔ ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ လူ ငယ္တခ်ဳိ႕ေတာင္ အခုေတာ့ အင္ဂ်ီအို ဆုိင္းဘုတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရး ရေျပာရျပန္တာပါ။ ဒီလူငယ္ေတြဟာ အစကေတာ့ သန္႔ရွင္းတဲ့ အျဖဴထည္ေတြပါ။ ေနာက္က်မွ ဟိုႏိုင္ငံ ဒီႏိုင္ငံ ေတြမွာ ဟိုသင္တန္း ဒီသင္တန္း ဆုိတာမ်ဳိးေတြ တပတ္ေလာက္၊ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ သြားတက္္ခဲ့ၾကၿပီး ျပန္ ေရာက္လာေတာ့ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ဆုိင္းဘုတ္ေထာင္ကုန္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ တပတ္ႏွစ္ပတ္ သင္တန္းတက္ၿပီး ဘာေတြတတ္လာတယ္ဆုိတာေတာ့ မသိဘူး။ လက္ေတြ႔ျမင္ရတာကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ “အင္ဂ်ီအို” ကုန္ ၾကတာပဲျဖစ္တယ္။ မျဖစ္ဘဲေန႐ိုးလား၊ သူတုိ႔ကိုေခၚၿပီး သင္တန္းေပးသူေတြကိုယ္တုိင္က သူတုိ႔ကို ေမ်ာက္အ ျဖစ္ လက္ညႇဳိးထုိးျပၿပီး ဆန္လည္းေတာင္းသူေတြ ျဖစ္ေနၾကတာကိုး။ အတုျမင္ အတတ္သင္ပဲ ေျပာမလား။ “ဆ ရာေကာင္း တပည့္ပဲ” ေျပာမလား မသိေတာ့ပါဘူး။
ဂိုရင္းအဘေရာ့ဒ္
ဆရာေကာင္း တပည့္ေတြ ပန္းေကာင္းပန္ေနၾကတာေတြကေတာ့ မျမင္ခ်င္အဆံုးပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က ေအ့ဒ္စ္ဆိုင္း ဘုတ္ ကိုင္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က သဘာဝပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ဆုိင္းဘုတ္ေထာင္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေတာ႐ိုင္းတိရစာၦန္ဆုိင္းဘုတ္၊ တခ်ဳိ႕က မိေက်ာင္းထိန္းသိမ္းေရးဆုိင္းဘုတ္၊ တခ်ဳိ႕က ဒီေရေတာဆုိင္းဘုတ္၊ တခ်ဳိ႕က ပလတ္စတစ္ဆုိင္းဘုတ္ စသျဖင့္ ... စသျဖင့္ ဆုိင္းဘုတ္ေတြကေတာ့ စံုသလား မေမးနဲ႔။ အမယ္ ... ဆုိင္းဘုတ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အားလံုးပဲ “လန္း” ၾကသဗ်။ “ဝပ္ေရွာ့” ဆုိတာေတြ တက္ဖုိ႔ “ဂိုးရင္းအဘ ေရာ့ဒ္” ဆုိတာေတြလည္း ခဏခဏ ျမင္ေနရ၊ ေတြ႔ေနရ၊ ၾကားေနရသဗ်။ ေနာက္တက္လာတဲ့ ကေလးေတြ ဆက္ၿပီး ဆရာေကာင္းတပည့္ ျဖစ္ကုန္ၾကမွာေတာင္ စိုးရိမ္ရတဲ့ အေျခအေနလုိ႔ေျပာရင္ မလြန္လွဘူးလုိ႔ ထင္ ပါတယ္ခင္ဗ်။
စံျပပုဂိၢဳလ္လုိတယ္
ကေလးေတြအတြက္ ေမတၱာအပို႔ခံၿပီး ဒီလုိ ေရးေနေျပာေနရတာပါ။ အင္ဂ်ီအိုအားလံုး မေကာင္းဘူးလုိ႔ ဆုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေစတနာအစစ္၊ ေမတၱာအစစ္၊ က႐ုဏာအစစ္နဲ႔ လုပ္ေနၾကတဲ့ အင္ဂ်ီအုိေတြနဲ႔ ရွင္းသန္႔တဲ့ လူ ငယ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစစ္အမွန္သမားေတြက ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းသူေတြလုိ “ေျပ (ျပည္) ေပၚမွာ ေရႊေၾကာ္ျငာထုတ္” တဲ့အလုပ္မ်ဳိးေတြ လုပ္ေလ့မရွိေတာ့ သူတုိ႔အေၾကာင္း ကေလးေတြက မသိၾကဘူး။ ကေလးတုိ႔၊ လူငယ္တို႔ဆုိတာ သူတုိ႔အားက် အတုယူရတဲ့ “စံျပဳပုဂိၢဳလ္” (Role Model) ေတြ ရွိဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ကြယ္လြန္ရွာၿပီျဖစ္တဲ့ လူ႐ိုးလူေကာင္းႀကီး ျမန္မာ့အလင္း ဦးတင္ အေၾကာင္းကို ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ ေလာက္ ေရးျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ တုိက္အုပ္ ဦးတင္က ဘုိးဘြားရိပ္သာကို မူလေနရာ ႏွင္း ဆီကုန္းကေန စစ္ၿပီးေတာ့ လက္ရွိေနရာကို ေရႊ႕ေျပာင္းႏိုင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊ႕ၿပီးတဲ့ ဘုိးဘြားရိပ္သာမွာ မနက္တုိင္း ႐ံုးလာထုိင္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ျမန္မာ့အလင္းတုိက္ကို သြားပါတယ္။
ပရဟိတသမားစစ္စစ္
ဦးေလးတင္ ဘုိးဘြားရိပ္သာ ႐ုံးခန္းေရာက္ေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြက ေကာ္ဖီတုိ႔၊ မုန္႔တုိ႔ ယူလာၿပီး ဧည့္ခံပါတယ္။ အဲဒီအခါ ဦးေလးတင္က သူ႔ျခင္းထဲ အျမဲပါေနက် ေကာ္ဖီ ဓာတ္ဘူးနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းဘူးကို ထုတ္ၿပီး “ငါ့မွာ အ ကုန္ပါတယ္။ ဧည့္ခံစရာ မလုိဘူး။ အလွဴရွင္ေတြ လွဴတာက ဘုိးဘြားေတြအတြက္ လွဴတာ၊ တုိ႔အတြက္မပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း မစားဘူး။ မင္းတုိ႔လည္း မစားၾကနဲ႔” လုိ႔ ဆံုးမပါတယ္။ ဦးေလးတင္ဟာ သူ႔ေကာ္ဖီေလး သူ ထည့္ေသာက္၊ သူ႔ေရေႏြးၾကမ္းေလး သူ ထည့္ေသာက္တာပါ။ ဦးေလးတင္ရဲ႕ စည္းကမ္းတိက်မႈနဲ႔ သမာဓိကို သိတာေၾကာင့္ ဖဆပလအမႈေဆာင္ ေရြးတဲ့အခါမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ႏိုင္ငံေရး ဘယ္တုန္းကမွ မလုပ္ခဲ့ တဲ့ ဦးတင္ကို မရရေအာင္ေခၚၿပီး ေငြကိုင္ရတဲ့ ဘ႑ာေရးမွဴး ခန္႔ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးႏုက သူ႔ကိုပဲ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီး ခန္႔ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါတယ္။ ပရဟိတသမား ဆုိတာ အဲဒီလုိပုဂိၢဳလ္မ်ဳိးကိုမွ ေခၚႏိုင္တာပါ။ ကိုယ္က်ဳိးတစံုတရာ ရယူခံစားၿပီး လုပ္တယ္ဆုိကတည္းက ပရဟိ တသမား မစစ္ေတာ့ပါဘူး။ (အတၱဟိတ+ ပရဟိတ) ႏွစ္ခုေပါင္းၿပီး “အတၱပရဟိတ” သမား “အတၱပရဟိတ လုပ္ငန္း” လုိ႔ပဲ ေခၚသင့္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အတၱဟိတအတြက္ ပရဟိတလုပ္ငန္း လုပ္တာမဟုတ္လား။
ေနာက္ရက္က်မွ ေခ်ပ ေဆာင္းပါးဆက္ထည့္မည္။
